دیشب از علاقه ما به دروغ شنیدن گفتم ولی امشب اضافه می کنم که کار ما از علاقه گذشته است ما خود دروغیم . دروغ چیز جز ما نیست ما به دروغ قسم نمی خوریم بلکه ما قسم به دروغ هایمان می خوریم . دروغ های ما همه چیز ما هستند و ما اینرا نمی دانیم . ما هم بستر جسد متعفنی هستیم که بوی مردارش تا هزاران کیلومتر می رود و ما به دماغمان باور نداریم ما بر این اصرار داریم که بوی خوشی هست و به قضاوت استشمام خودمان باور نداریم . ما خود همان جسد بو گندو هستیم که هنوز کسی انرا چال نکرده است . ما به دروغ های کوچک حساسیت بزرگ نشان می دهیم مثل اینکه بهمان بر می خورد کسی به ما دروغ کوچک بگوید وقتی دروغ به دل ما می چسبد که بزرگ و همراه با ریاضت و سختی و با زور و توحش همراه باشد درست مثل یک بدن افیونی که سرم را از جوشانده تپاله سگ پر می کند و در رگش تزریق می کند و دوباره خون را با مایع متعفن درهم می امیزد و دوباره انرا در رگ هایش جاری می کند و اینطور احساس زندگی می کند احساس هیجان ... ما همان دروغ گمشده ی خودمانیم دروغی که همیشه به خودمان می گفتیم گویا یک جای کار می لنگد یک سازی ناکوک است یک چیزی کم است . کم داستان خود ما هستیم قسمت پوچ و تو خالی قضیه ماییم ما در خود گیر افتاده ایم و رهایی از این هم خیلی اسون است و هم انقدر سخت که می تواند قرن ها طول بکشد . بر ما همه چیز رواست انچه برای ما اتفاق بیفتد مسیری غیر از ما دارد ما عامل هیچ اتفاقی نیستیم گاهی ابرها در مسیر جنگل کویر را شلاق می زنند . بگذار تا چشمان مات و مبهوت به جایی خیره بماند بگذار گوش هایمان سوت اسرافیل را تداعی لحظه هایمان کند بگذار زانو هایی شکسته ، قلبهایی وا داده و مغز هایی که هرگز به صرافت اندیشیدن نیفتاده و اشکهایی که خار و ذلیلمان می کند ... بگذار تا بگذرد بر ما انچه سزاوار ان هستیم . بگذار بازی سرنوشت در حق انهایی که قسم هایشان دروغهایشان است ، کار خودش را بدرستی انجام دهد و این یقینا ته ماجرا نیست . دوستی دارم که وقتی می خواهد بگوید هنوز اولشه و تازه کجاشو دیدی هنوز که اول کاره در یک کلام می گه هنوز هنوزه